Yıl 1968. Annem ve babam okul zamanımız geldiği için ağabeyim ve beni Erzincan 'a anneannemlerin yanına bırakıp tekrar Hamburg'a döndü.
Anneannemlerle ilk kez tanışıyorum. Çünkü öncesinde Almanya ya çalışmaya giden bir ailenin kızıyım.
Annemlere kızgın ve kırgınım. Ama hiç belli etmiyorum.
İlginç bir aile anneannemler. Anneannemin titizliğini hiç anlayamıyorum. Dedem mavi gözleriyle hep sevecen bakıyor. Küçük dayım bizden yaşça büyük arkadaşımız. Büyük dayım asla ulaşılamayacak biri ve Erzincan Şeker fabrikasında çalışıyor.
Şeker Fabrikası da nedir?
Çocuk kafamda bu yeri hayal ediyorum.
Ve bir gün Şeker Fabrikasının içinde yer alan okulum " Şeker İlkokulu" fabrikaya gezi düzenliyor.
Bir fabrikanın içini ilk kez görüyorum ve olup biteni gözlerimle görmüş olsam bile anlayamıyorum.
O tatlı nesnenin hikayesi büyüleyici.
Bir bayrama isim olmuş , okuduğum ilkokulun sevimli adı Şeker...
Ne adı kaldı ne de tadı
Yine de kutlu olsun mu?
Olsun bakalım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkür ederiz.
Yorumunuz incelendikten sonra en kısa sürede yayınlanacaktır.