Tyrannosaur (2011)

Paddy Considine'i bir İskoç oyucu olarak tanımamıza rağmen bu film hem senaristliğini hemde yönetmenliğini üstlendiği ilk uzun metrajlı filmidir. Bir çok ödül alan bu film gerçekten bana göre son derece başarılı bir film.

Öncelikle filmin künyesini vereyim;

Yönetmen:Paddy Considine
Ülke: İngiltere
Tür: Dram
Vizyon Tarihi:21 Ocak 2011(ABD)
Süre:91 dakika
Dil:İngilizce
Senaryo:Paddy Considine
Müzik:Dan Baker / Chris Baldwin
Görüntü Yönetmeni:Erik Wilson
Çekim Yeri:Leeds, West Yorkshire, England, UK
Oyuncular; Peter Mullan, Olivia Colman ve Eddie Marsan

Filmin kısaca öyküsü;

Joseph, şiddet ve kendisini yok edici bir öfkeyle birlikte yaşayan dul bir adamdır. Aynı zamanda içki sorunu da olduğundan çevresine olabildiğince zarar veren bir yapı sergiler. Bu öfke nöbetlerinden birisinde çok sevdiği köpeğini öldürdüğünde kendisini daha kötü bir halde bulur.

Hannah ise, Joseph in yaşadığı yere çok yakın bir yerde ikinci el malların toplanılarak satıldığı ve geliri ihtiyaç duyan kişilere verildiği hristiyan inancıyla dolu bir kadındır.

Bir şekilde yollları birleşen bu birbirinden oldukça farklı gibi algılanan iki insanın yaşamları üzerine kurgulanmış son derece gerçekçi bir film.

Ön yargılarla baktığımız zaman kendi doğrularımızın kabulünün oluşturduğu gerçeklikle bu iki insanda birbirlerine kendi doğrularıyla yaklaşırlar.

Hannah için, Joseph acı içinde kıvranan ve tanrının kesinlikle yardım eli uzatacağı kişilerdendir. Kurtuluşu için kendisini tanrının adaletli kollarına bırakması yetecektir.

Joseph içinde bu anlamsız dünyada tanrının yapabileceği bir şey yoktur ve insanların kendi sırça köşklerinde refah içinde yaşarken kendisi gibi insanlara bu yolla yardım edilebilmesi olanaksızdır.

Nietzsche vari bir mantıkla insanların kendisini iyi hissetmesi için başkalarına uzatılan yardım eli safsatadan başka bir şey değildir.

Filmde yönetmen yerel kişileri de filminde kullandığından hiç bir sahne sırıtmıyor açıkcası. Filmde kullanılan müziklerle de filmin akışı son derece paralel bir seyir izliyor.

Son zamanlarda izlediğim bir çok filmde olduğu gibi ister istemez insana ait mutluluk yada mutsuzluk olgusunun en iyi şekilde irdelendiği filmlerden bir tanesi diyorum. Dışarıya yansıttığımız kimliklerimizde iç dünyamızda yaşanılan fırtınaların çoğunu yansıtmadığımızdan çok kolaylıkla kesin hüküm vereceğimiz konularda bir tokat gibi farklılıkları ortaya da koyan bu filmin bir çok ödül toplamış olmasını yadırgamıyorum.

Ne Joseph'in nede Hannah'ın yaşamı dışarıdan görüldüğü gibi değildir.Ortak noktaları her ikisinin de her türlü olumsuz koşullara rağmen mutlu olmak için çaba sarfetmeleridir aslında.

Peki bu mümkünmüdür?

Eğer bu filmi kısaca tanımlayın demiş olsanız; İnsan koskoca bir boşluktan ibarettir ve bu boşluk doldurulduğu oranda mutludur yada mutsuzdur konusunun en iyi anlatıldığı filmdir diyebilirim.

İnsan dışında doğadaki herşey kendi seyrinde olağan şekliyle devam ederken insandaki bu boşluk ve bu boşluğun doldurulma arzusu kendisi için bir şey yapabildiği ölçüde gerçekliğe ulaşabilir.Gerek din, gerekse toplum kuralları kendimizden önce bir başkası için yaşamak gibi bir düşünceyi farkında olmadan bizlere dayattırdığından içindeki boşluk gittikçe büyümekte insanın. Ve doğal olarak genele baktığımızda mutsuz insanları sıklıkla görebiliyoruz.

Ve bu filmde bizlere öğretilen yada dayattırılan anlayıştan çıkıldığı anda Joseph ve Hannah içinde mutluluk tablosu göz kırpmaya başlıyor.

Eğer özetleyecek olursam; kendimiz için bir şeyler yapabildiğimiz ölçüde mutluluk yada mutsuzluk tablomuzu ortaya koyabiliriz.

Çok daha farklı felsefelerle yetiştirildiğimizi biliyorum, ama insanoğlunun geçmişine baktığımızda aynı sonuçları sürekli yaşıyor olmamız, insana atfedilen doğru ve güzel sıfatların pek işe yaramadığını, tam tersine hayvansı yanlarımızın çok daha baskın olması sebebiyle görmek istemediğimiz bir çok yönlerimizi bir kez daha gözden geçirme zamanı.

Bencil olmayı başarabilirseniz, mutlu olacaksınız....